Lectuur voor op het toilet
Verhuizen naar de andere kant van de wereld is niet zo spannend. Ook in Canada moet ik vroeg opstaan om de bus naar mijn werk te nemen. Daar aangekomen trek ik een blauw uniform aan dat gewoonlijk vijf minuten proper blijft. De rest van de dag hang ik vol haar als ik geluk heb, vol kwijl en andere excrementen als het een mindere dag is. Mijn armen staan vol krabben en beten, mijn benen vol blauwe plekken. Maar puppies maken veel goed. Ontmoet Cash, de fluffieste hond op Aarde.
Nu we het over dieren hebben, kan ik naadloos overgaan in ons eerste berenverhaal. Samen met de tofste Belgen in heel Vancouver gaan sneeuwschoenwandelen in Squamish. In het midden van onze pittoreske wandeling worden we plots opgeschrikt door een vreemd geluid in de bossen. Volgens de mannen het mechanische geluid van de Sea to Sky gondola (die zich eigenlijk aan de andere kant van de berg bevond). Gelukkig voor mijn gezelschap hadden ze een dierenarts in hun midden die een gondola van een echte beer kan onderscheiden. Totaal niet bang heb ik iedereen veilig terug de berg op geleid. (Kleine noot: ik wou ook een foto tonen van de toffe Belgen maar Nick heeft zijn Veto ingeroepen omdat zijn haar niet goed lag)
Het beste aan waar we nu wonen, naast mijn eigen badkamer, zijn absoluut de natuur en de wandelingen. Vijf minuten naar het Noorden en we zitten in de bossen en bergen, vijf minuten naar het Zuiden en we zitten in de oceaan. Voor Nick zijn 30ste (!) verjaardag zijn we een kolkende rivier naar boven gevolgd tot het begon te miezeren en ik schrik kreeg dat we zouden verdwalen op Grouse Mountain en daar zitten naast beren ook cougars en coyotes. We zijn dan maar gaan kijken waar zalm en Wolverine vandaan komen.
Vorige week zijn we met Bram, Lisa en Sam (inclusief cadeautjes van de beste zus en mama ooit) een wafel gaan eten en een grote rots gaan beklimmen. We hebben ook een huis gevonden waar we voor gaan beginnen sparen maar dat kan nog enkele decennia duren dus we houden jullie in spanning. Morgen is het dan eindelijk tijd voor de fameuze Grouse Grind of 'Mother Nature's Stairmaster'. Mij gaan ze hier niet meer liggen hebben met een fitness abonnement.
Naast alle natuur is er ook af en toe eens tijd voor lichte cultuur. Vorig weekend zijn we in de Vancouver Art Gallery naar een tentoonstelling van Takashi Murakami gaan kijken. Naast kunst kan je er ook genieten van een van de mooiste terrasjes in Vancouver. Alleen is er nog wat werk aan hun tiramisu, chai thee in plaats van koffie, bah bah bah. Sinds vrijdag is in North Vancouver de Shipyard Night Market ook begonnen met meer dan veertig foodtrucks. Mijn baas kent ze allemaal bij naam en weet perfect wat waar te eten, indrukwekkend en griezelig tegelijk.
Het gaat hier goed. Het eten is meestal lekker, de mensen zijn meestal vriendelijk en de zon schijnt meestal. De volgende willekeurige foto's geven weer waarom Vancouver jullie volgende reisbestemming moet worden (want ik mis iedereen meestal ook wel een beetje).
PS: Met Nick gaat ook alles goed