We geraakten het niet eens over een titel

Na een emotioneel vertrek (vooral onze ouders, wij wenen nooit) en onze eerste vlucht in Business class (cava, lam, veel plaats) aankomst in de luchthaven van Vancouver. Geen borden, spandoeken of ontvangstcommitee, enkel een lange wachtrij aan het immigratielokaal en vriendelijke Canadezen. Uren later, na de hulp van een andere vriendelijke Canadees met vier kinderen waarvan er twee duidelijk niet goed bezig zijn, in een taxi met onze zes valiezen en twee rugzakken. En dan eindelijk, een warm bed. Het leven in Canada kan beginnen. 

Of toch niet. Klaarwakker om 3 uur, elke nacht. Een reisgenoot met een enorme jetlag. En regen, heel veel regen. Gelukkig hebben ze hier Boursin en Jules Destrooper koekjes (de zoektocht naar Dinokoeken gaat verder). 

Nog wat praktische zaken. We hebben een social insurance number, nieuwe bankrekeningen, nieuwe gsm-nummers, een betere variant op de lijnkaart en (het belangrijkste) een nieuwe bibliotheekkaart. Onze eerste zelfgemaakte maaltijd was spaghetti bolognaise dus nee mama, geen kip met appelmoes. Ons eerste wilde dier, een dikke wasbeer. Onze eerste indruk van Canadese televisie, negen keer reclame op minder dan twee uur. Ohja, ik heb ook een nieuwe muts. Ze is blauw.