Liesbeth en de dieren

Ik ben altijd heel goed geweest in uitstellen en deze blog is hier geen uitzondering op. Het is ook wel heel erg druk geweest tijdens de zomermaanden. Het helpt niet dat in Canada tien dagen vakantie de norm is. Ik herhaal het even, tien dagen. Dat zijn twee weken. En mijn volledige twee weken heb ik in België doorgebracht. De rest van mijn dagen heb ik ijverig gewerkt, want ze hadden me nodig.

Mijn eerste Canadese werkervaring zit er echter sinds deze week op. Ongeacht wat Nick zegt, ik heb er veel uit bijgeleerd, gewoon niet veel dat ik kan toepassen als dierenarts. Ik ben wel heel goed geworden in telefoons opnemen (waar ik stiekem trots op ben). Oude vrouwtjes naar hun auto begeleiden met een zak dierenvoeding van dertien kilo in elk hand, terwijl ik ook nog eens hofelijk de deur open hou, is ook geen probleem. En ik kan grote koffiebestellingen onthouden (zonder papier) en dragen (zonder morsen). Maar het belangrijkste is dat ik heel veel dieren heb mogen helpen (vasthouden).

En dat mijn collega’s fantastisch waren.

Ondertussen ben ik opnieuw beginnen studeren, in de hoop ooit dierenarts te mogen zijn in Canada. Maar aangezien dat nog enkele jaren kan duren en ik graag choco op mijn boterhammen eet, ben ik in mijn vrije uren gestart met de lucratieve hobby ‘dog walking’. Want werken mag ik het niet echt noemen. Elke dag gaan wandelen met een hond in de natuur en ervoor betaald worden, ik kan ergere dingen bedenken. Het is weliswaar in weer en wind te doen en dat houdt hier vaak heel veel regen in. De stad wordt niet voor niets ‘Raincouver’ genoemd. Ik hou mijn hart al vast voor de sneeuw en alle honden die ik in mini-moonboots ga moeten krijgen.

Daarnaast ben ik ook begonnen met het ontwikkelen van verschillende back-up toekomstplannen. Sommige zijn uiterst geheim en sommige zijn beschamend dus enkel mijn droom om een eigen Bed and Breakfast te openen voor mens en dier ga ik jullie prijsgeven. Alleen gaat me dat immers niet lukken. Er is nog plek voor een klusjesman, tuinman, poetsvrouw, kok, waarzegster en verpleegster. Ik zorg al voor de poes, de dokter, de aanbidder en het fortuin. Hopelijk heeft minstens één iemand de verwijzing door, anders is dit alleen grappig voor mezelf.

Ik ga afsluiten met een update over Juno en Skadi nu we het toch over dieren hebben. Het gaat er goed mee, ze eten genoeg en slapen teveel. Zo, nu heb ik eindelijk een excuus om onbeschaamd enkele kattenfoto’s te publiceren.

Het was tijd

Ooit zei iemand mij “God straft meteen”. Ik weet niet wie of wat de omstandigheden waren (ik was waarschijnlijk weer stiekem in de snoepkast gekropen) maar het zijn woorden die me bijgebleven zijn. Woorden die ik al jaren te pas en te onpas gebruik om grappig te zijn. Maar dit jaar ben ik slachtoffer geworden van mijn eigen voorspelling.

Enkele maanden geleden deed ik hier een heldhaftig verhaal uit de doeken over hoe ik mijn vrienden behoedde van een gewisse dood na het horen van een wilde beer in de bergen. Mensen die me kennen, weten dat ik al eens graag overdrijf. Maar ik was zo overtuigd van mijn eerste ‘ontmoeting’ dat ik het aan iedereen vertelde. Totdat ik door de mand viel toen het gewoon bleek te gaan over de lokroep van een dikke kalkoenvogel die toevallig ook in de bergen woont. Weg stoer verhaal, weg geloofwaardigheid als dierenkenner.

De boosdoener (Blue Grouse voor de vogelkenners onder jullie)

Alsof dat nog niet genoeg was, begon ik beren-nachtmerries te krijgen. Soms deden ze mij alleen maar verschieten, soms aten ze mij (of de beste delen van mij) op en één keer namen ze zelfs de boot om mijn zus op te eten. Volgens de dromen encyclopedie kan een beer 1 van 3 betekenissen hebben. De beer kan staan voor mijn onafhankelijkheid en kracht. Ik kan niet eens een pot appelmoes alleen opendoen. De beer kan ook staan voor een moederfiguur. Mijn mama kennende zou ze eerder in mijn dromen verschijnen als het witte spook (Ja mama, we weten dat gij het waart die ons ‘s nachts in de tent kwam ‘bang maken’ met een beddenlaken over uw hoofd). Nee, enkel de derde reden hield steek. De beer in mijn dromen stond voor de beer uit mijn verhaal, de verzonnen beer. Het was tijd om jullie alles te bekennen.

Maar toen gebeurde er iets onverwachts. Ik kwam oog in oog te staan met drie (!) echte beren. Op minder dan vijf meter van mij. Weliswaar met een tuinhek tussen maar daar klimmen beren met gemak over. Het universum viel opnieuw in zijn plooien. Ik heb dan toch een stoer berenverhaal, net op tijd voor Kerstmis, en mijn nachtmerries gaan terug over moordenaars en uitvallende tanden. Maar daarover later meer.

(Omdat bij nader inzien mijn berenfoto niet zo spectaculair is, heb ik er hieronder nog eentje geplakt van de Grizzly beer die op Grouse Mountain woont)

Lectuur voor op het toilet

Verhuizen naar de andere kant van de wereld is niet zo spannend. Ook in Canada moet ik vroeg opstaan om de bus naar mijn werk te nemen. Daar aangekomen trek ik een blauw uniform aan dat gewoonlijk vijf minuten proper blijft. De rest van de dag hang ik vol haar als ik geluk heb, vol kwijl en andere excrementen als het een mindere dag is. Mijn armen staan vol krabben en beten, mijn benen vol blauwe plekken. Maar puppies maken veel goed. Ontmoet Cash, de fluffieste hond op Aarde. 

Nu we het over dieren hebben, kan ik naadloos overgaan in ons eerste berenverhaal. Samen met de tofste Belgen in heel Vancouver gaan sneeuwschoenwandelen in Squamish. In het midden van onze pittoreske wandeling worden we plots opgeschrikt door een vreemd geluid in de bossen. Volgens de mannen het mechanische geluid van de Sea to Sky gondola (die zich eigenlijk aan de andere kant van de berg bevond). Gelukkig voor mijn gezelschap hadden ze een dierenarts in hun midden die een gondola van een echte beer kan onderscheiden. Totaal niet bang heb ik iedereen veilig terug de berg op geleid. (Kleine noot: ik wou ook een foto tonen van de toffe Belgen maar Nick heeft zijn Veto ingeroepen omdat zijn haar niet goed lag) 

Het beste aan waar we nu wonen, naast mijn eigen badkamer, zijn absoluut de natuur en de wandelingen. Vijf minuten naar het Noorden en we zitten in de bossen en bergen, vijf minuten naar het Zuiden en we zitten in de oceaan. Voor Nick zijn 30ste (!) verjaardag zijn we een kolkende rivier naar boven gevolgd tot het begon te miezeren en ik schrik kreeg dat we zouden verdwalen op Grouse Mountain en daar zitten naast beren ook cougars en coyotes. We zijn dan maar gaan kijken waar zalm en Wolverine vandaan komen.

Vorige week zijn we met Bram, Lisa en Sam (inclusief cadeautjes van de beste zus en mama ooit) een wafel gaan eten en een grote rots gaan beklimmen. We hebben ook een huis gevonden waar we voor gaan beginnen sparen maar dat kan nog enkele decennia duren dus we houden jullie in spanning. Morgen is het dan eindelijk tijd voor de fameuze Grouse Grind of 'Mother Nature's Stairmaster'. Mij gaan ze hier niet meer liggen hebben met een fitness abonnement. 

Naast alle natuur is er ook af en toe eens tijd voor lichte cultuur. Vorig weekend zijn we in de Vancouver Art Gallery naar een tentoonstelling van Takashi Murakami gaan kijken. Naast kunst kan je er ook genieten van een van de mooiste terrasjes in Vancouver. Alleen is er nog wat werk aan hun tiramisu, chai thee in plaats van koffie, bah bah bah. Sinds vrijdag is in North Vancouver de Shipyard Night Market ook begonnen met meer dan veertig foodtrucks. Mijn baas kent ze allemaal bij naam en weet perfect wat waar te eten, indrukwekkend en griezelig tegelijk.

Dit is niet het terras maar de voorkant van de Vancouver Art Gallery

Het gaat hier goed. Het eten is meestal lekker, de mensen zijn meestal vriendelijk en de zon schijnt meestal. De volgende willekeurige foto's geven weer waarom Vancouver jullie volgende reisbestemming moet worden (want ik mis iedereen meestal ook wel een beetje). 

Dit ben ik op een strand. 

Het gras is hier heel groen.

Elke sport waarbij ik als grote overwinnaar uit de bus kom (en laat ons eerlijk zijn, dat zijn er veel) is tof 

En ook bij slecht weer is het hier mooi.

PS: Met Nick gaat ook alles goed

Long time, no see

Het echte werkleven is begonnen. Sinds vorige week ben ik weer actief in de Diergeneeskundige wereld als beste assistente ooit. Na twee weken nog maar één keer onder mijn voeten gekregen. Vanaf volgende week wordt mijn takenpakket zelfs uitgebreid met het leegdrukken van anaalklieren. 

Nick heeft weldra ander werk. Zijn vorig project is net afgelopen. In tussentijd vult hij zijn dagen met zonnebaden in zijn nieuwe bureau, relatief lang slapen en boterhammen halen in zijn favoriete sandwichbar. 

Dit weekend zijn onze twee zwarte godinnen ons nieuw appartement komen inwijden. Skadi al wat enthousiaster dan Juno, de schijtluis die zich twee dagen lang onder het bed heeft verstopt. Gelukkig heeft ze vannacht ontdekt dat ze ook op het bed, en mijn gezicht kan kruipen. 

Na wekenlang liefdevol verzorgd te worden door Nele, Oleg, Jeroen en Eva (<3), de grote oceaanoversteek en wekenlang liefdevol verzorgd te worden door Anthony (beste Canadese katsitter ooit) zijn we dolgelukkig ze eindelijk terug bij ons te hebben. 

Ons nieuw appartement is heel tof. Om dat te demonstreren hebben we een filmpje opgenomen dat professioneel van commentaar is voorzien. Nick heeft mij er van verzekerd dat mijn stem in het echt ook zo klinkt. 

Door de hectische zoektocht naar werk, woonst en meubelen zijn we nog steeds de bergen niet kunnen intrekken. Waar we wel al tijd hebben voor gehad is de Canadese nationale sport, hockey. Dankzij enkele geweldige neven en nichten zijn we vorige week naar een match tussen de Vancouver Canucks en de New York Rangers kunnen gaan kijken. Het was een erg spannende strijd met naar Noord - Amerikaanse gewoonte heel veel randanimatie en vettig eten (pizza en hot-dogs tegelijk, nom nom nom). 

We hebben ook al wat nieuwe vrienden gemaakt. Grappig genoeg zijn het bijna allemaal Belgen. Dit weekend is het Luikse wafels bijeenkomst. Met Canadezen is het soms een beetje moeilijker om echt contact te leggen, maar iedereen is super vriendelijk en behulpzaam. Heel veel Canadezen kan je hier ook niet vinden, de meeste mensen hebben een andere nationaliteit en zijn 'first generation Canadians'. Mijn baas is Indisch, twee van mijn collega's zijn Iers en Koreaans en onze interim dierenarts is Iranees. 

Het uitzicht vanuit Queen Elizabeth park 

Sfeerbeeld van onze wandeling op de Sea Wall met Dorien en Jacob. 

Vanaf maandag is het naar goede gewoonte mijn verjaardagsweek dus de verwachtingen liggen hoog. Op de planning staan Lynn Canyon Park, Black Panther, Capilano Suspension Bridge Park en hopelijk snowshoeing op Grouse Mountain. En pannenkoeken met kinnekessuiker en kandijsiroop eten. 

Kuskes,

Nick en Liesbeth

Obligatoire uitgebreidere tweede publicatie

Twee weken in het beloofde land. Nog geen manna of kwartels nodig gehad. Water hebben we in overvloed. En we hebben er lang op moeten wachten, maar gisteren waren ze er dan eindelijk ook, de bergen. 

Twee weken in het beloofde land. Enkele nieuwe borden, een paar planten en een tweede bureau later en we kunnen het al een beetje meer een thuis beginnen noemen. Ook de Canadese post weet ons te vinden. Ons (voorlopig) adres: 4656 Quebec Street, Vancouver BC V5V 3M1, Canada. Laat die brieven maar komen!

Even een samenvatting van de voorbije dagen. We gaan elke dinsdag badmintonnen. Onze supermarkt heet Nesters Market en is veel te duur maar de Save on foods is een half uur wandelen en in het terugkomen is het bergop. Ze verkopen nergens dinokoeken noch Leo's (zelfs niet op Amazon) en Kitkatten zijn echt niet hetzelfde. Mijn haar is superzacht want er zit bijna geen kalk in het water. Zondag gaan we hopelijk onze eerste vrienden maken. En ik denk dat ik nooit ga snappen waarom curling een sport is. Blijkbaar was het ooit Schots maar nu is het absoluut heel Canadees. Een omhooggevallen steen over ijs schuiven terwijl twee mensen ervoor overdreven snel kuisen. Niet meer dan een hele lange tijd op ijs staan met een borstel in uw handen dus. Gelukkig nog maar achttien keer slapen tot onze eerste echte hockeywedstrijd met de Vancouver Canucks!

Intussen hebben we drie sterke kandidaten gevonden om de Wolterslaan op te volgen. Aangezien jullie in zulke grote getalen hebben beloofd de overtocht te maken, hebben we besloten jullie ook wat inspraak te geven. Een kort overzicht:

Achter de eerste deur ligt Lower Lonsdale in North Vancouver, een idyllische plek tussen oceaan en berg met een ontspannen sfeer en slechts een korte boottocht verwijderd van Downtown Vancouver.

De tweede kandidaat is Brentwood in North Burnaby, een jonge moderne kern omgeven door groene suburbs. De zelfrijdende skytrain brengt je binnen een redelijke tijd tot in het hart van Downtown Vancouver. 

De laatste kanshebber, maar zeker niet de minste, is Olympic Village in centrum Vancouver. Bootjes, eenden en middelhoge bebouwing. Een kleine oase van rust in het midden van de drukke stad. 

Naar de andere kant van de oceaan verhuizen in het midden van de winter was misschien niet het beste idee dat we ooit gehad hebben. De zachte temperaturen worden gecompenseerd door stapels wolken en bakken regen. Maar heel af en toe met een beetje geluk is er de zon. En dan draai je een hoek om en is het weer even duidelijk waarom we naar hier verhuisden. 

Maar het is moeilijker dan gedacht, opnieuw beginnen, en we missen jullie allemaal heel hard. 

Nee mama, maar kom ons maar snel bezoeken. 

We geraakten het niet eens over een titel

Na een emotioneel vertrek (vooral onze ouders, wij wenen nooit) en onze eerste vlucht in Business class (cava, lam, veel plaats) aankomst in de luchthaven van Vancouver. Geen borden, spandoeken of ontvangstcommitee, enkel een lange wachtrij aan het immigratielokaal en vriendelijke Canadezen. Uren later, na de hulp van een andere vriendelijke Canadees met vier kinderen waarvan er twee duidelijk niet goed bezig zijn, in een taxi met onze zes valiezen en twee rugzakken. En dan eindelijk, een warm bed. Het leven in Canada kan beginnen. 

Of toch niet. Klaarwakker om 3 uur, elke nacht. Een reisgenoot met een enorme jetlag. En regen, heel veel regen. Gelukkig hebben ze hier Boursin en Jules Destrooper koekjes (de zoektocht naar Dinokoeken gaat verder). 

Nog wat praktische zaken. We hebben een social insurance number, nieuwe bankrekeningen, nieuwe gsm-nummers, een betere variant op de lijnkaart en (het belangrijkste) een nieuwe bibliotheekkaart. Onze eerste zelfgemaakte maaltijd was spaghetti bolognaise dus nee mama, geen kip met appelmoes. Ons eerste wilde dier, een dikke wasbeer. Onze eerste indruk van Canadese televisie, negen keer reclame op minder dan twee uur. Ohja, ik heb ook een nieuwe muts. Ze is blauw.